Di Malaysia, banci-banci kolonial awal memisahkan kumpulan etnik, seperti "orang Melayu, Boyan, Aceh, Jawa, Bugis, Manila (Filipina) dan Siam". Bancian 1891 menggabungkan kumpulan-kumpulan etnik ini ke dalam kategori kaum digunakan di Malaysia moden – orang Cina, ‘orang Tamil dan orang asli lain India’, dan ‘orang Melayu dan penduduk asli Kepulauan’. Hal ini berasaskan pada pandangan orang Eropah pada masa itu bahawa bangsa itu ialah biologi asas kategori sains. Untuk bancian 1901, kerajaan menasihatkan perkataan "bangsa" harus menggantikan "warganegara" bilamana ia muncul.[5]

Selepas suatu jangka masa generasi diklasifikasikan ke dalam kumpulan-kumpulan ini, pengenalan individu membentuk di sekeliling konsep rumpun bangsa Melayu. Untuk generasi muda pada suatu bangsa, mereka melihat ini sebagai memberikan kesatuan dan perpaduan terhadap kuasa kolonial, dan pendatang bukan Melayu. Negara Malaysia kemudian dibentukkan dengan bangsa Melayu menjadi kedudukan berpusat dan mentakrif dalam negara itu.[5]